Op verkenning in Beringen-cité
een multiculturele hapjestocht
Een wereldreis van Turkije over Polen naar Italië, verder dan Beringen-cité hoef je niet te gaan … Zoveel invloeden, zoveel culturen, de halve wereld op een zakdoek. Net als het verhaal van de kleurrijke cité zelf begon ook onze tocht aan de voormalige mijn van Beringen. be-MINE heet dat tegenwoordig. Samen met de vrijwilligers van Oxfam Wereldwinkel trouwens en dat smaakte vooral naar meer, letterlijk en figuurlijk.
Beringen Mijn was één van de economische trekpleisters indertijd. In de hoogdagen tussen 1922 en 1989 werd er in Beringen bijna 80 miljoen ton steenkool naar boven gehaald. Op het hoogtepunt werkten er ook meer dan 6.700 mensen. 28 oktober 1989, dag van de mijnsluiting werd een zwarte dag voor Beringen en voor Limburg.
Op onze tocht kregen we in het Mijnmuseum eerst een korte inleving over hoe mannen uit andere landen hier met hard labeur kwamen werken, woonden en leefden. Om meteen daarna het stevige Koolputtersbier te proeven. Van een smakelijke start gesproken…
Daarna kronkelden we door de citéstraatjes van het pittoreske kiosplein met haar statige ingenieurswoningen en cultuurcentrum Casino naar het driehoekige Eeuwfeestplein waar de koolputters woonden. Eén van die huizen deed indertijd dienst als winkeltje van Helena – lief van Rocco Granata - Somers (Evelien Bosmans) in de film ‘Marina’.
Verder wandelden we door een majestueuze bomenrij via het sportcentrum (wie kent nog het vroegere roemruchte Beringen FC?) recht naar het Turkse restaurant Sofram voor een lekker stuk pizza en dampende thee.
Een boogscheut verder liepen we tegen de imposante mijnkathedraal met haar typische spitsbooggalerij op. Dit voorbeeld van massief baksteenexpressionisme werd ontworpen door de befaamde architect Henry Lacoste. In primeur mochten we binnen de pas gerestaureerde glasramen bewonderen.
Vandaar ging het richting Poolse wijk waar we het verhaal van de Poolse en Italiaanse migratie te horen kregen met ‘de houten Barak 15’ als levendige getuige. Nieuw aangeworven arbeiders woonden hier tijdelijk, net als de ‘onvrije werknemers’: Russische en Duitse krijgsgevangenen en veroordeelde collaborateurs. In het plaatselijke Poolse ontmoetingslokaal Polonez proefden we en passant van de hartige Poolse worst en wodka. Nazdrowie!
Met een warm gevoel vanbinnen ging de reis verder naar de Italianen. Het onthaal was gastvrij en enthousiast met een paar zuiderse smaken op ons bord: frisse antipasta met een glaasje wijn. De weetjes van de gids en de aanwezige Italianen kregen we bovenop. Voor de liefhebbers was er natuurlijk de cappuccino Italiano als afsluiter.
Iets verder op de hoek van de Stationsstraat, dé multiculturele straat bij uitstek in Beringen, steekt de Turkse Fatih moskee haar minaretten fier in de lucht. Geknield op het mals tapijt ervaarden we met enkele getuigenissen meteen hoe de moslims hun geloof beleven. Een intense ervaring. Wel even de schoenen uit a.u.b.
Met de mijnschacht in zicht wisten we dat we aan het eind van onze verkenningstocht waren. De cirkel was rond, de ontdekkingstocht geslaagd. Hoe schoon is het om te ervaren hoe vredig verschillende gemeenschappen kunnen samenleven!
